Αν έχεις σκύλο, ξέρεις…

Στο Παγκράτι, το Βύρωνα και εκείνα τα μέρη κυκλοφορεί ένας από αυτούς τους παράξενους τύπους που αγριεύεσαι και μόνο που τους κοιτάζεις. Ακούρευτος, άπλυτος, αξύριστος, συχνά σχεδόν γυμνός δεν το ‘χει σε τίποτα να σπάσει ένα μπουκάλι μπύρας στη μέση του δρόμου και ίσως να κάνει το ίδιο με τον πρώτο καθρέφτη αυτοκινήτου που θα βρει μπροστά του. Έτσι απλά, δίχως ορατό κίνητρο ή σκοπό… Δεν χρειάζεται να είσαι ψυχολόγος για να αντιληφθείς πως πρόκειται για έναν απόκληρο της κοινωνίας για τον οποίο ένας ψυχίατρος μόνο θα μπορούσε να προβεί σε διάγνωση και να του κολλήσει την κατάλληλη «ταμπέλα».

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Για τους υπόλοιπους είναι απλά μια τρομακτική φιγούρα την οποία προσπαθείς να αποφύγεις. Αν δεν το κάνεις γρήγορα, θα αντιληφθείς πως δεν είναι μόνος του, αλλά ακολουθείται από μια… ουρά. Ακόμη και γι’ αυτόν υπάρχει μια ψυχή που τον αποδέχεται όπως ακριβώς είναι, δίχως να απαιτεί, χωρίς να τον κρίνει… Για τον σκύλο που δεν τον αφήνει στιγμή από τα μάτια του είναι ολόκληρος ο κόσμος και κάτι παραπάνω…

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Σκύλων. Μια από τις πάμπολλες «παγκόσμιες ημέρες» που τα τελευταία χρόνια ξεφυτρώνουν περίπου ανεξέλεγκτα και συνήθως αναφέρονται σε καταστάσεις και γεγονότα που δεν τα θυμάται κανείς την επόμενη. Με τούτα εδώ τα τετράποδα δεν είναι καθόλου έτσι. Αν έχεις σκύλο, ξέρεις…

Ξέρεις πως αυτά τα πλάσματα είναι συνεχώς εκεί έτοιμα -όπως κάνουν πάντα- να προσαρμοστούν στο απέραντο «εγώ» σου και να διεκδικήσουν κάθε ψίχουλο καλοσύνης που είσαι σε θέση να προσφέρεις.

Ξέρεις πως μέχρι να αποκτήσεις σκύλο δεν μπορούσες να φανταστείς πώς θα έμοιαζε η συγκατοίκηση με έναν και πως από τη στιγμή που το δοκίμασες σου είναι αδύνατο να σκεφτείς τη ζωή σου χωρίς έναν να τριγυρνά εκεί γύρω.

Ξέρεις πως το «ηθικό μέγεθος» που καταλαμβάνεις στα μάτια του είναι το απόλυτο μέτρο. Πιθανότατα δεν θα μπορέσεις ποτέ να γίνεις τόσο καλός όσο ο «Τζακ», η «Τσόκο» ή η «Μίρκα» θεωρεί πως είσαι.

Και –δυστυχώς- ξέρεις πως αν υπάρχει θεός, σε αυτά τα πλάσματα αποφάσισε να χαρίσει ό,τι καλό του είχε περισσέψει από εκείνη τη Βιβλική εβδομάδα της Δημιουργίας… Τους τα ‘δωσε όλα, εκτός από χρόνια, όπως μου είχε πει κάποτε ένας γεράκος κοιτάζοντας το αδέσποτο του οποίου δήλωνα περήφανος «κηδεμόνας».

Και κάτι ακόμη παρέλειψε να τους χαρίσει θα συμπλήρωνα… Την ικανότητα να μπορούν να μυρίζονται -όπως κάνουν με ναρκωτικά, εκρηκτικά, επιζώντες ή ασθένειες- κι εκείνους τους υπάνθρωπους που χωρίς τύψεις θα τα εγκαταλείψουν στην πρώτη ερημιά όταν συνειδητοποιήσουν πως δεν μένουν για πάντα κουτάβια…

Παγκόσμια Ημέρα των Σκύλων, λοιπόν. Αν χρειάζεσαι αφορμή -που δεν θα ‘πρεπε- για να ανταποδώσεις στο σύντροφό σου, ό,τι μέρος του λόγου και να ΄σαι, σήμερα τη βρήκες. Και μια μικρή υπενθύμιση... Λένε πως οι σκύλοι καθώς περνούν τα χρόνια μοιάζουν ολοένα και περισσότερο σ' εμάς. Ας μην τους κάνουμε μωρέ σαν τα μούτρα μας...